Djakomo Puchchini (Jiacomo Puccini) |

Jakomo Puchchini

Puchchini. «Toska». E lucevan le stelle (B. Jili)

Zdes 22 dekabr 1858 goda rodilsya Djakomo Puchchini, proisxodyashchiy iz drevnego roda muzykantov va dostoynyy vechno hayotiy traditsiy svoe rodiny. On sozdal legko zapominayushchesya melodii, obogativ ix novymi golosami jizni. Kak proslavlennyy master, on — cherez stilisticheski sovershennye i gibkie formy — vnov utverdil vo vsem mire natsionalnoe soderjanie iskusstva. Gorod, gordyy svoim sinom, na tridtsatyy den posle ego smerti 29 yil 1924 dekabr.

Etu torjestvennuyu napis va seychas mumkin prochitat na memorialnoy doske, prikreplennoy k stene starog doma po ulitse di Podja v toskanskom gorode Lukka. Zdes v seme potomstvennogo muzykanta Mikele Puchchini posle chetyreh docherey rodilsya malchik, kotorogo nazvali Djakomo v chest prapradeda, birinchi kompozitordan iz ix roda. Emu i sujdeno bylo proslavit na ves mir familyu Puchchini.

Rano lishivshiysya ottsa, Djakomo s detskix let vynujden by zarabatyvat na jizn v kachestve pevchego v tserkvi. Chetyrnattsati let on poluchil mesto tserkovnogo organista. Ego improvizatsii, v kotoryh neredko slyshalis toskanskie narodnye napevy, a podchas va operanye melodii, vosxischali prixojan, lekin vyzyvali nedovolstvo mestnogo duhovestva iz-za izlashney "teatralnosti". Yarkoy melodicheskoy vyrazitelnostyu otlichalis i proizvedeniya, napisannye yunoshey pod rukovodstvom K. Andjeloni, v chem klasse on zanimalsya v lukskom Muzykalnom institute im. Dj. Pachini. Ispolnenie v 1880 g. messy, sochinnoy k okonchanuyu instituta, prineslo Djakomo pervyy uspex. Osenyu togo je goda on otpravilsya v Milan i, bez truda vyderjav vstupitelnye ekzameny, by prinyat v konservatoriyu.

V nelegkie studencheskie gody Puchchini chasto prixodilos merznut v netoplenoy komnate, nedoedat, kajdoe poseshchenie teatra iz-za dorogovizny biletov stanovilos sobytiem, lekin on ne unyval. Zanimalsya s utra do pozdnego vechera. Osobenno privlekali ego uroki kompozitsii u A. Ponkelli, "Jokonda" operoyi. Sredi druzey Djakomo — bastakor A. Katalani va budushchiy avtor «Selskoy chesti» — P. Maskani.

Za vremya ucheby Puchchini napisal nemalo razlichnyx proizvedeniy; luchshee iz nix — Simfonicheskoe kaprichio, s uspexom ispolnennoe na vypusknom ekzamene v konservatorii 14 iyul 1883 yil. i poluchivshee odobritelnye otzyvy v presse. No kompozitor chuvstvoval, chto ego janr — ne instrumentalnaya, ne simfonicheskaya muzyka, a muzyka dlya teatra, svyazannaya so slovom, s jestom, s jivym deystviem na stsene.

Birinchi 2 opera — «Vilsy» (1883) va «Edgar» (1885—88) — boshqa tolko podstupy k samostoyatelnomu puti v iskusstve. Ix traditsionnye romanticheskie syujety, razrabotannye librettistom F. Fontanoy, malo podxodili k tvorcheskoy individualnosti Puchchini. Tem ne menee premera «Villis» teatre Dal Verme sdelala nachinayushcheho avtor izvestnym v milanskix muzykalnyx krugah. Kritiki pisali o nalichii v opere ryada yarkix dramaticheskix ssen i liricheskix epizodov, otlichayushchixsya melodicheskim bogatstvom. Talantlivym bastakorom zainteresovalsya izdatel Dj. Rikordi, stavshiy na vsyu jizn ego pokrovitelem va giyohvand moddalar.

Ponimaya, chto osnovoy operanogo libretto doljna slujit silnaya jiznennaya drama, sposobnaya vzvolnovat publiku, Puchchini uhodit v poiski syujeta uchun novoy opera. Ostanavlivaet svoy vybor na «Istorii kavalera De Grie va Manon Lesko» A. Prevo. Ego ne smushcheet ogromnaya mashhur "Manon" J. Massne. "Eto bo'ladi ikki absolyutno raznye sestry", - ubejdaet on librettistov. — «Muzyka Massne Frantsuzskaya — s napudrennymi parikami i menyuetom, moya je budet italyanskaya — s otchayaniem i strastyu».

«Manon Lesko» otlichaetsya ot pervyx puchchinievskix oper bolshey dramaturgicheskoy selnostyu, raznoobraziem muzykalnogo yazyka. Osnovnym sredstvom vyrazitelnosti slujit melodiya — napevnaya, gibkaya, bogataya ritmicheski. V tsentr opera — liricheskie stseny, svyazannye s xarakteristikami glavnyx personajey, s peredachey chuvstv va nastroeniy. Posle triumfalnoy turinskoy premyera, sostoyavsheysya 1 fevral 1893 yil, «Manon Lesko» bystro zavoevala simpatii slushateley daleko za predelami Italii.

Tvorcheskiy oblik molodogo Puchchini formalirovalsya v epohu, kogda v italyanskom muzykalnom teatre utverjdalos novoe napravlenie — verizm, gromko zayavivshee o sebe operami «Selskaya chest» P. Maskani (1890) va «Payatsy» R. Leonkavallo (1892). Odnako otdelnye veristskie tendentsii, poluchivshie vyrajenie v nekotoryx puchchinievskix operax («Toska», «Devushka s Zapada», «Plashch»), ne stali uchun kompozitor opredelyayushchimi. Podobno veristam, Puchchini obrashchaetsya k voploshchenyu obydennoy jizni so svoystvennymi ey ostrmi konfliktami, lekin ego proizvedeniya, napolnennye tonkoy poezie va glubokim psixologiya, znachitelno vraschaetskoy posleduyuschey o'z ichiga oladi.

Sochinenem, otkryvshim novyy, zrelyy period v tvorchestve Puchchini, stala «Bogema», napisannaya po romanu A. Myurje «Stseny iz jizni bogemy». "Ya nashel syujet, v kotoryy sovershenno vlyublysya", - deyishadi kompozitor. Ved dlya nego, proshedshego v molodosti cherez nujdu va lisheniya, etot syujet by do nekotoroy stepeni avtobiografichnym. S iskrenney teplotoy, myagkim yumorom va proniknovennym lirizmom rasskazyvaet Puchchini o trogatelnoy istorii lyubvi bednoy shvei Mimi va bezrabotnogo xudojnika Rudolfa. Liricheskie epizody perepletayutsya v opere s veselymi, hayotiy janrovymi kartinami. Muzika gibko sleduet za smenoy scenicheskix obrazov. V «Bogeme» ​​pochta manzili: nebolshie ariozo organichno perehodyat v napevnuyu deklamatsiyu — rechitativy va dialogi. Vajnoe znachenie v muzyke opera imeyut leytmotivy va ix razvitie.

Pervoe predstavlenie «Bogemy» Turineda 1 yil 1896 fevral. vyzvalo goryachie sporty. Avtora poritali za obrashchenie k «neopernomu» syujetu, nazyvali ego proizvedenie «operoy oborvantsev». "Bogemy" ning zashchitu A. Toskani, predskazavshiy ey blestyashchuyu budushchnost. Vremya podtverdilo ego pravotu. Odnovremenno s Puchchini na syujetom «Bogemy» rabotal Leonkavallo. Eto poslujilo prichinoy dolgoletney razmolvki mejdu dvumya kompozitorami, do togo naxodivshimisya v priyatelskix otnoshenix. «Bogema» Leonkavallo, postavlennaya cherez god posle puchinievskoy operasi, uspexa ne imela.

Esche do nachala raboty nad «Manon Lesko» Puchchini dumal ob opere «Toska» na syujet dramy V. Sardu. Posle premyer posty «Bogemy» on vmeste so svoimioyannymi librettistami L. Illikoy va Dj. Djakotoy pristupil k razrabotke stsenariysi. V tsentr sochineniya, kak vsegda u Puchchini, — lyubovnaya drama. No zdes kompozitor vpervye zatragivaet temu borby s proizvolom: glavnye geroi — pevitsa Floriya Toska va xudojnik Mario Kavaradossi — gibnut v stolknoveni s mirom tiranii.

Premera «Toski» sostoyalas v Rim 14 yanvar 1900 yil. Opera srazu podnyali na shchit storonniki veristskogo napravleniya, kotoryh privlek neistovyy dramatizm otdelnyh ee ssen. No ne eto opredelilo uspex «Toski» u publiki — ee pokorila krasivaya, vyrazitelnaya, bogata melodiyami muzyka Puchchini, nerazryvno svyazannaya s deystviem. Za odin god «Toska» ooshla krupneyshie teatry mira.

…Mysl napisat operu po pese «Geysha» amerikanskogo dramaturga D. Belasko rodilas pod vpechatleniem spektakl, Londonda vidennogo, quda Puchchini ezdil letom 1900 g. v svyazi s postanovkoy «Toski» va Kovent Garden teatri. Pravdivyy rasskaz o tragicheskoy sudbe bednoy yaponskoy devushki Chio-Chio-san, ili, kak ee nazyvali, madam Batterflay (Motylek), — gluboko vzvolnoval kompozitor. «Madam Batterflyay» zavershaet tsentralnyy, naibolee intensivnyy period deyatelnosti Puchchini — period neprestannyx tvorcheskix poiskov i resheniy. Ona predvoshishcheet xarakterli uchun opera XX v. tip monodramy, gde vse sobytiya sosredotocheny vokrug glavnogo personaja.

Obraz «malenkoy yaponochki iz Nagasaki», utverjdayushchiy vysokie nravstvennye idealy, — samyy slojnyy va mnogogrannyy v galeree puchchinievskix ayollar xarakteri. Osnovnoe vnimanie kompozitorga napravleno na raskrytie dushevnoy dramy Chio-Chio-san, vneshnee scenicheskoe deystvie v opere pochti otsutstvuet.

Puchchini — odin iz pervyx evropeyskix kompozitorlar, obrativshisya k yaponskomu syujetu. Chtoby kak mumkin dostovernee peredat v muzyke lokalnyy kolorit, u ispolzuet podlinnye yaponskie napevy, primenyaet neobychnye sochetaniya zsukov, xrupkie, zvenyashchie orkestratovye tembry.

Premera «Madam Batterflay» 17 fevral 1904 yil. v milanskom teatre La Skala stala nastoyashchim provalom. Vinoyu tomu v nemaloy stepeni byl dopushchennyy samimiy Puchchini dramaturgicheskiy proschet, v natijada chego II akt okazalsya slishkom rastyanutym. Cherez 3 mesyatsa posle sdelannyh avtonom nebolshix izmeneniy opera oderjala blistatelnuyu pobedu v Breshii. V glavnoy roli vystupila molodaya ukrainskaya pevitsa Solomiya Krushelnitskaya, kotoraya k tomu vremeni uje proslavilas ka prevosxodnaya ispolnitelnitsa oper R. Vagnera. Spustya neskolko dney ona poluchila v podarok portret kompozitsiya so sleduyuschey napisyu: «Samoy velikolepnoy va ocharovatelnoy Batterflyay. Djakomo Puchchini, Torre del Lago, 1904 yil.

Uspex «Madam Batterflay» uprochil mirovuyu slavu Puchchini. Ego opera stavyatsya povsyudu, ego imya proiznositsya ryadom s imenami krupneyshix kompozitorov.

"A ka poyut indetsy?" — sprashival sebya kompozitor, posmotrev Nyu-York dramu Belasko «Devushka s Zolotogo Zapada» hayotiy kaliforniy zolotoskateley. V opere na etot syujet Puchchini prodoljaet liniyu «Toski» — v ney boshqa hisobotlivee vystupilo vlyanie veristskix tendentsiy. Luchshe vsego avtoru udalis silnye dramaticheskie stseny, gde raskryvayutsya xarakterli glavnyx geroev — Mini va Jonsona; zdes preobladaet napryajennaya melodicheskaya deklaratsiya. Sushchestvennoe mesto otvedeno janrovym epizodam, v kotoryh blagodarya tonko vpletennym v muzyku djazovym elementam, intonatsiyam va ritmam negarityanskogo va indeskogo folklor yarko zapechatlen svoeobraznyy byt «dikogo Zapada». Primera «Devushki s Zapada» Nyu-Yorkda 10 dekabr 1910 yil. proxodila v atmosfere sensatsii, lekin mashhur bo'lmagan o'zgacha predshestnits opera.

Vtoroe desyataletie XX v. bylo trudnym uchun Puchchini. Gnetushchaya obstanovka pervoy mirvoy voyny zametno oslabila ego tvorcheskuyu aktivnost. Liricheskaya komediya "Lastochka" (1914-16) emas, balki qo'shiqchi. Perebrav mnojestvo razlichnyx syujetov (sredi nix i proizvedeniya russkoy literatury — L. Tolstogo, M. Gorkogo), Puchchini prixodit k idee sozdaniya triptixa — tsikl, sostoyaschego iz trex kontrastiruyushchix drug srugom oper. Pervaya chast — «Plash», osnovannaya na stremitelnom razvitii dramy lyubvi i revnosti, — i po tipu dramaturgiya, i po muzykalnomu vyrajeniyu blizka k veristskim operam.

Liricheskaya seredina — «Sestra Anjelika», povestvuyushchaya o pechalnoy sudbe molodoy monaxini, — vyderjana v myagkix, priglushennyh tonax. I nakonets, iskrometnyy final — veselyy, ozornoy, v duhe starix komicheskix opera — «Djanni Skikki», syujet kotorogo yangieyan strokami iz «Bojestvennoy komedii» Dante.

Poluchivshey vostorjennyy priem na premere v nyu-yorkskoy Metropolitan Opera, etot shedevr Puchchini i do six por sohranyaet svoe znachenie luchshey chasti tsikla.

Uje buduchi tyajelo bolnym (rak gorla), Puchchini rabotaet nad svoim poslednim sochineniem — monumentalnoy ekzoticheskoy operoy-legendoy «Turandot» pomotivam pesy K. Gotssi. Geroev uslovno-skazochnogo mira kompozitor nadelyaet jivymi chelovecheskimi strastyami. Osnovnaya syujetnaya liniya svyazana s storiey nepristupnoy, gordoy va jestoykoy kitayskoy princessy Turandot, pobejdennoy velikoy lyubovyu neizvestnogo printsa — Kalafa. Mashtabnost i mnogoplanovost «Turandot» obuslovili osobennosti ee muzkalnoy dramaturgiya: kontrastnye soposstavleniya razlichnyh janrovyh sfer — liriko-dramatik, komissar, epicheskoy; nalichie razvernutyh xorovyh stsen; neobychnyy xarakter muzyki, splavlennoy iz evropeyskoy melodiki va podlinnyh kitayskix motivov; raznoobrazie orkestri koloristik effektlar.

Zakonchit opera kompozitor ne upel, na chetvertyy den posle muchitelnoy operatsii Puchchini ne stalo. Telo ego bylo perevezeno v Italiyu i zahoroneno v chasovne Torre del Lago. Pervoe predstavlenie «Turandot», zaversennoy po eskizam avtora kompozitom F. Alfano, sostoyalos v La Skala 25 aprel 1926 yil. Dirijiroval A. Toskani. Kogda otzvuchal posledniy akkord, napisannyy Puchchini, Toskani opustil dirijerskuyu palochku i, obernuvhiss k publike, skazal: «Zdes smert vyrvala pero iz ruki maestro». Vse vstali. Publika razoshlas v glubokom molchanii.

Puchchini yavilsya poslednim predstavitelem italyanskoy opernoy klassiki. Chutkiy k veyaniyam epoxi, on postoyanno iskal puti obnovleniya xudojestvenno-vyrazitelnyh sredstv opera. Ego tvorchestvo okazalo zametnoe vozdeystvie na razvitie evropeyskoy opera XX stoletiya. Vernyy traditsiyam relisticheskogo iskusstva, xudojnik-gumanist, Puchchini, sozdal bessmertnye proizvedeniya, kotorye navsegda voshli v sokrovischnitu mirvoy muzykalnoy kultury.

T. Keldysh

Potomok starinnogo roda muzykantov, pyatyy iz semi bratev, v shest let on poteryal ottsa — organista va regenta Lukskogo sobora. Uchilsya muzyke v mestnom institute «Pachini» va Milanskoy konservatorii (u Ponkelli i Badzini). Milane va vystupil 1884 yilda birinchi "Vilsy" operasi, imevshey katta uspex. 1893-yilda "Manon Lesko" operasi Turineda katta rezonanslar ishlab chiqarildi. Zatem posledoval roman s Elviroy Bonturi in Jeminyani, kotoraya tolko posle smerti muja v 1904 godu uzoqonila svoi otnosheniya s Puchchini, — eta svyaz byla prochnoy, nesmotrya na mnogochislennye lyubovnye uvlecheniya kompozitor. S 1891 goda jivyot v Torre del Lago (idealnoe mesto uchun oxoty va rybnoy lovli) va okrestnostyax, gde rojdayutsya drugie ego znamenitye opera. Dostigshiy mejdunarodnoy izvestnosti, vyderjavshiy napadki natsionalnoy kritiki, vyzvannye ego vystupleniem protiv pervoy mirvoy voyny, sovershaet mnohochislennye poezdki za rubej, v tom chisle i v poiskax materiala protivation of svoenix.

Operanyy kompozitor v polnom smysle slova, Puchchini schitaetsya podlinnym prodoljatelem traditsiy Verdi v italyanskom muzykalnom teatre. Vmeste s tem ego hudojestvennyy mir otlichaetsya ot mira Verdi, buduchi sformirovannym v drugoy tarixicheskiy period. Eto period fin de siecle (kontsa veka — frantsuz.), otlichavshisya i v Italii poverxnostnym spokoystviem va poiskami vneshnix ukrasheniy, byl otmechen nachavshimsya inqirozom, kotoryy eschyo bo'lshe obstryavala uporno psikiyatrik psikiyatristiya. Пуччини явился выразителем различных идеологических течений и настроений, которые он со всем своим редкостным драматическим чутьём сумел использовать и слить воедино с мастерством и постоянным обновлением выразительных средств (достигнутым также отчасти композиторами других стран, создавшими передовой музыкальный язык, — прежде всего Массне, Дебюсси и другими ), do takoy stepeni vlivshis v potok obshcheevropeyskogo iskusstva, chto ego mogli obvinyat v uklonenii ot «nasionalnogo iskusstva» radi presnogo, hotya va xorosho razrabotannogo «internationalnogo janra».

Vkus k jivopisi, vossozdayushchey opredelyonnuyu sredu (s primechatelnymi obrashcheniyami k ekzotike), xromatizm, vosxodyashchiy k Vagneru va impressionizmu, «sumerechnichestvo» (ot ital. crepuscolarismo — postitoyannoye skolarismo, napravlennoye sxolitsa vitaliya, XIX asrda ko'rsatilgan). poroy udachno kontrastiruet blistatelnoe vesele vstavnyx nomerov, mrachnoe osveshchenie realnosti v soglasii s priyoami naturizma va verizma, sklonnost k «slyoznoy komedii» — takovy naibolee slyoznoy komediyani o'z ichiga oladi. Vse vyrazitelnye sredstva bez vsyakix izyskov peredayut sut latinskoy dushi, chuvstvennoy i strastnoy vyrajenii gorya va radosti, jajdushchey izlitsya v melodichnom penii, shuningdek, XIX, o'rta va boshqa o'zgarishlarni yodga oldi. Imenno blagodarya melodizmu va dostujeniyam v vokalnoy oblasti Puchchini namnogo operejaet drugix sovremennikov. Xotya ego lichnost yarko proyavilas v svoystvax issiqonicheskoy palitry i v iskusnoy orkestrovke (plastik va strogo arxitektonichnoy, lekin pri etom ne chujdoy eskiznosti, improvizatsii), imenno chelovecheskomu golosu doveryaet svoystvax garmonicheskoy palitry i v iskusnoy ortektonichnoy, imenno chelovecheskomu golosu doveryaet svoystvax g'o'zapog'ona g'oyib bo'lmoq. do voplya i rydaniya ili beskrovnoy kantileny, preodolevayushchix napryajenie melodicheskoy dugi s silno vzletashchimi, podobno bukvitsam, zubcami. Tshchatelnyy va metodichnyy rezchik, Puchchini vsegda proyavlyal neudovletvoryonnost sdelannym. On osnovatelno rabotal nad svoimi sochinenimi va zatem vnosil v nix mnogochislennye popravki.

Teatralnyy talant Puchchini proyavilsya ham vybore i razrabotke libretto, k kotorym on otnosilsya s katta interesom, barcha ponyatnym, agar uchest znachenie syujetov v ego operax. Pochti vse sosredotochennye vokrug jenskogo obraza i propitannye zvukovoy atmosferoy s yaxnymi izobrazitelnymi meneniyami, bu syujety svidetelstvuyut o bezuprechnoy texnike razvitiya sobytiyy va raskrytyya sudyadya va psixoloji glavomnix deyson. За исключением единственной великолепной оперы-буффа, «Джанни Скикки» (свидетельствующей о влиянии «Фальстафа» Верди), другие его наиболее типичные произведения заканчиваются трагедией или отягощены её грузом, поскольку любовь, эта великая прядильщица опер Пуччини, обречена стать своего рода искупительным наказанием. Byt mojet, v «Turandot» kompozitori udalos by preodole etu tyagostnuyu neobxodimost, sozdav obraz ledyanoy princessy, poddavsheysya chuvstvu strasti va lyubvi. No opera obryvaetsya, slovno inache i byt ne mojet, na samozaklanii malenkoy Lyu, yertvuyuschey svoyy lyubovyu va hayot radi schastya lyubimogo cheloveka. (Edistvennoe isklyuchenie — schastlivaya lyubov Minni, devushki s Zapada, lekin o'sha obretaet eyo tsenoy rezkogo otkaza ot glavnoy roli, ot svoey realnoy sushchnosti.)

G. Marchesi (E. Greceanii tarjimasi)

Kompozitsiyalar:

operalar — Villisy (Le villi, odnoaktnaya, 1883, post. 1884. t-r «Dal Verme», Milan; 2-ya red., 1884, t-r «Redjo», Turin), Edgar (1885-88, post. 1889, t-r «La Skala», Milan; 2-ya red., 1892, t-r «Reale», Madrid), Manon Lesko (Manon Lescaut, 1890-1892, post. 1893, t-r «Redjo» , Turin), Bogema (La bohème, 1893-95, post. 1896, tam je), Toska (Tosca, 1896-99, post. 1900, t-r «Kostantsi», Rim), Madam Batterflyay (Madam Butterfly, Gospoja Babochka, 1901-03, post. 1904, t-r «La Skala», Milan; 2-ya red., 1904, t-r «Grande», Bresha; Rossiyada — pod nazv. Chio-Chio-san, 1908 , silami studentov Peterb. konservatorii; 1911, Operanyy t-r Zimina, Moskva), Devushka s Zapada (La fanciulla del West, 1907-10, post. 1910, t-r «Metropoliten-opera», Nyu-York), Lastochka (La rondine, 1914-16, 1917-yildan keyin, t-r «Opera», Monte-Karlo), Triptix (Trittico: Plashch — Il tabarro, 1915—16; Sestra Anjelika — Suor Anjelika, 1916—17; Djanni Skikki — Gianni Shicchi, 1917-18; post. 1918, t-r «Metropoliten-opera», Nyu-York), Turandot (Turandot, 1921 24-1926, qonunch. F. Alfano, post. XNUMX, t-r «La Skala», Milan); kantatalar — Sy prekrasnoy Italii (I figli d'ltalia bella, kantata-gimn, 1877), kantata Yupiteru (cantata a Giove, 1897); orkestr uchun — Prelyudiya (Preludio sinfonlco, 1876), Adagietto (1883), Simfonicheskoe kaprichio (Capriccio sinfonico, 1883), 2 marsha (1896); kamerali cholg'u ansambllari — trio (2 skr. va fp., 1880 ?), strun. kvartet (D-dur, 1880), skkertso (a-moll, strun uchun kvartira, 1880-83), fuga (dlya strun. kvartira, 1883), strun. kvartet Xrizantemy (Crisantemi, pamyati A. di Savoyya, 1890), 3 menyu (dlya strun. kvartira, 1890); xor va pianino uchun — Gim Rimu (Inno a Roma, na s. F.Salvatori, 1919); ovoz va pianino uchun — 4 romansa na s. A. Gislantsoni (Izyashchnyy um — Spirito gentil, Melanxoliya — Malanconia, Kogda ya umru — Allor ch'io saru morto, My chitaem — Noi legger; 1881—82), Malenkaya istoriya lyubvi (Storiella d'amore, 1883-b. s.) , Solntse i lyubov (Sole e amore, s. P., 1888), Solfedjio (Solfeggi, 1888), Ptichka (E l'uccellino, s. R. Fuchchini, 1898), Zemlya i more (Terra e mare, 1902) , Pesnya dushi (Canto d'anima, 1907 — ?), Skajite ey (Ditele, 1908 — ?), Umeret (Morire, s. Dj. Adami, 1917), Vperyod, Uraniya! (Avanti, Uraniya!, s. R. Fuchchini); cherkov musiqasi — motet (1878), Salve del ciel regina (soprano va issiqoniuma uchun, 1880 yilgacha), messa (Messa di Gloria, A-dur, 1880); organ uchun — fugi, prelyudi, va boshqalar.